همه چیز درباره عسل و بیماری دیابت (مستند به مقالات جدید و معتبر)

عسل و دیابت: اهمیت قندهای ساده طبیعی در رژیم غذایی

برای پیشگیری و درمان انواع مختلف دیابت

Otilia Bobiş,¹ Daniel S. Dezmirean, ² and Adela Ramona Moise²

فهرست مطالب

1-عسل و بيمارى ديابت

2. فروکتوز و اثر کاهنده قند خون در عسل

3. آزمایشات مدل حیوانی

4. عسل در برابر قندها در آزمایشات بالینی انسانی

5. عسل در بهبود زخم دیابتی

6. نتیجه گیری

1- عسل و بیماری دیابت

دیابت یکی از مرموزترین بیماریهای دوران معاصر است. تخمین زده شده است که در سال 2019 بیش از 460 میلیون نفر در جهان مبتلا به بیماری دیابت بوده و حدود 650 میلیون نفر تا سال 2035 در سراسر جهان به این بیماری مبتلا شوند، در حالی که در سال 2010 این جمعیت 285 میلیون نفر بوده است [1]. شیوع دیابت ممکن است از نظر ژنتیکی تعیین شود یا در طول زندگی در هر سنی ایجاد شود. در این بیماری سن را در نظر نمی گیرند، اما مطالعات علمی نشان می دهد که این بیماری در کشورهای در حال توسعه بیشتر از بقیه جهان (کشورهای پیشرفته و کشورهای جهان سوم) است [1]. این افزایش ممکن است به دلیل تغییرات جمعیتی و نتیجه نامطلوب عوامل خطر مانند چاقی و کم تحرکی باشد.

در واقع دیابت شیرین چیست؟ دیابت نوعی اختلال متابولیکی با علل چند عاملی و ناهمگن است. سطح بالای قند خون "علامتی" است که برای دیابت شناخته می شود، اما سایر علائم را نباید نادیده گرفت: افزایش تشنگی و گرسنگی، خستگی غیر قابل توضیح، افزایش ادرار، تاری دید و کاهش غیر منتظره وزن.

دو نوع دیابت در بین انسان ها شایع است:

دیابت نوع 1 که هنگام حمله سیستم ایمنی به انسولین و تخریب آن اتفاق می افتد. اعتقاد بر این است که این نوع دیابت از نظر ژنتیکی تعیین می شود اما عوامل محیطی نیز در تعیین بیماری مهم هستند. علائم این نوع دیابت معمولاً به سرعت و طی چند هفته شروع می شود.

دیابت نوع 2، رایج ترین شکل، ممکن است توسط چندین عامل ایجاد شود، مهمترین آن سبک زندگی است، اما همچنین ممکن است توسط ژن های مختلف تعیین شود. این نوع بیماری در طی چندین سال ایجاد می شود و علائم نیز قابل توجه نیستند. به همین دلیل، بسیاری از افراد خود را بدون علائم خاص یا غیرمعمول مبتلا به دیابت می بینند. دیابت نوع 2 بیشتر اوقات مربوط به اضافه وزن یا حالت چاقی است.

اگرچه دیابت شیرین یک بیماری مزمن در تشخیص غدد درون ریز است و همچنان علت اصلی مرگ و میر در سراسر جهان است [2-5]، این یک حکم اعدام نیست. امروزه، دنیای پزشکی بیشتر و بیشتر به مزایای سلامتی محصولات طبیعی، گیاهان دارویی و همچنین عسل در مدیریت این بیماری می پردازد. همراه با درمان پزشکی کلاسیک، با استفاده از دستورالعمل های طب سنتی، از جمله استفاده از محصولات زنبور عسل (به عنوان مثال، عسل)، بیماران دیابتی می توانند سطح طبیعی انسولین را در خون و همچنین وضعیت کلی سلامتی خود را حفظ کنند. ترکیب عسل بیش از 200 جز و کامپوننت را شامل می شود، که شامل فروکتوز، گلوکز و آب به عنوان مواد اصلی است. از ابتدای عصر ما عسل در طب عامیانه مورد استفاده قرار می گرفت، اما مزایای سلامتی آنها فقط بر اساس مشاهدات چشمی بود، بدون اینکه هیچ پایه ای برای حمایت علمی داشته باشد. فقط در دهه های گذشته دنیای علمی نگران آزمایش و توضیح فواید عسل بود. این مطالعات تحقیقاتی تا حد زیادی بسیاری از اثرات دارویی عسل مانند آنتی اکسیدان [6-11]، محافظت کبدی [12-14]، محافظت قلب [15-17]، ضد باکتری [18-23]، ضد التهاب [24-26] را توضیح می دهد. ]، یا ضد تومور [27-30]. برای مدت طولانی این افسانه وجود داشته است که به دلیل محتوای بالای کربوهیدرات در ترکیب شیمیایی آن، نمی توان از عسل در رژیم غذایی بیمار دیابتی استفاده کرد. با توجه به سابقه تیم تحقیقاتی که برای توصیف انواع مختلف عسل از رومانی و جهان و تعیین خصوصیات بیولوژیکی آن برای مدت طولانی کار کرده است، ما مناسب دانستیم که در یک بررسی، مطالعات علمی و ادبیات موجود این سوالات را پاسخ دهد: آیا عسل جایگزین مناسبی برای قند در رژیم دیابتی است؟ آیا قندهای ساده طبیعی در پیشگیری و درمان دیابت مهم هستند؟

2. فروکتوز و اثر کاهنده قند خون در عسل

محتوای فروکتوز در عسل از 21 تا 43 درصد و نسبت فروکتوز به گلوکز از 0.4 به 1.6 و یا حتی بیشتر متغیر است [31-34]. اگرچه فروکتوز شیرین ترین شیرین کننده طبیعی است، اما دارای شاخص گلیسمی 19 است، در مقایسه با گلوکز که 100 یا ساکارز (قند تصفیه شده) با 60 دارد [35]. مطالعات مختلف اثر افت قند خون را نشان می دهد، اما مکانیسم این اثر هنوز نامشخص است. پیشنهاد شد که فروکتوز، یونهای معدنی انتخابی (سلنیوم، روی، مس و وانادیوم)، اسیدهای فنولیک و فلاونوئیدها ممکن است در این روند نقش داشته باشند [10، 11، 31، 33، 36، 37].

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد فروکتوز در مدلهای حیوانی دیابت، گلوکز خون را کاهش می دهد [38، 39]. مکانیسم های درگیر در این فرایند ممکن است شامل کاهش میزان جذب روده [40]، طولانی شدن زمان تخلیه معده [41، 42] و کاهش مصرف غذا [43، 44] باشد. فروکتوز گلوکوکیناز را در سلولهای کبدی تحریک می کند، که نقش مهمی در جذب و ذخیره گلوکز به عنوان گلیکوژن توسط کبد دارد. از طرف دیگر، گلوکز، که در کنار فروکتوز در عسل وجود دارد، جذب فروکتوز را افزایش می دهد و از طریق انتقال بیشتر آن به کبد، عملکرد کبدی آن را تقویت می کند [45، 46].

بنابراین، مطالعه حاضر با تایید مطالعات مختلف علمی، استفاده از عسل در دیابت را نشان داد: مطالعات پیش بالینی و بالینی، مطالعات مدل حیوانی و مطالعات انسانی که تأثیر بالقوه عسل بر این بیماری پیچیده را نشان می دهد.

لوزالمعده یک ارگان مهم در دیابت است، زیرا دو هورمون تنظیم کننده گلوکز - انسولین و گلوکاگون - را ترشح می کند و عسل ممکن است از این اندام در برابر استرس اکسیداتیو و آسیب با مولکول های آنتی اکسیدان خود محافظت کند، این یکی دیگر از مکانیسم های بالقوه اثر افت قند خون در عسل است، [47]. مطالعات مختلفی در مورد تأثیر فروکتوز بر کنترل قند خون، هورمونهای تنظیم کننده گلوکز، هورمونهای تنظیم کننده اشتها، وزن بدن، مصرف غذا و اکسیداسیون کربوهیدراتها یا مصرف انرژی انجام شده است [38، 44، 48-61]. فروکتوز تجویز شده به تنهایی یا به عنوان بخشی از مولکول ساکارز در موشهای نرمال، هموستاز گلوکز و پاسخ انسولین را در مقایسه با موشهایی که گلوکز دریافت کرده بودند، بهبود بخشید [62]. مطالعات دیگر نشان می دهد که مکمل فروکتوز در موشهای معمولی یا نوع 2 موشهای دیابتی، نسبت به سایر قندهای تجویز شده، سطح پایین تری از انسولین و گلوکز در پلاسما ایجاد می کند [38].

3. آزمایشات مدل حیوانی

از مدلهای مختلف حیوانی برای بررسی اثر احتمالی افت قند خون عسل استفاده شد. استرپتوزوتوسین و آلوکسان با دوزهای مناسب [67-63] بیشترین استفاده از ابزار تجربی برای القای دیابت نوع 1 و نوع 2 است. مطالعه شش هفته ای [67] بر روی موشهای صحرایی غیر دیابتی تغذیه شده با رژیم غذایی حاوی عسل نتایج خوبی را نشان می دهد: وزن از نظر آماری معنی دار بود، اما کاهش قابل توجهی برای هموگلوبین گلیکوزیله یا مصرف غذا مشاهده نشد. تغذیه طولانی مدت عسل در موش صحرایی Sprague-Dawley (52 هفته) باعث کاهش قابل توجه سطح HbA1c می شود اما کلسترول HDL را افزایش می دهد [68]. در موش های تغذیه شده با ساکارز و بدون قند، در همان آزمایش، سطح کلسترول HDL کاهش یافت و تفاوت دیگری برای سایر چربیها مشاهده نشد.

افزایش وزن برای موش های رژیم غذایی بدون عسل و قند مشابه بود اما در مقایسه با موش های ساکارز کمتر بود.

Busseroles و همکاران [69] با موشهای سالم با 65 گرم در 100 گرم فروکتوز و گلوکز ترکیبی یا رژیم غذایی مبتنی بر عسل به مدت دو هفته دریافتند که سطح فروکتوز خون، ویتامین E سرم و ویتامین E / تری گلیسیرید سرم افزایش یافت، در حالی که محتوای گلوکز بدون تغییر باقی مانده و محتوای تری گلیسیرید کاهش یافت.

تغذیه موش های سالم با رژیم غذایی حاوی 20٪ عسل به مدت 33 روز، Nemoseck و همکاران [70] کاهش قابل توجه تری گلیسیرید، محتوای لپتین، وزن بدن، مصرف غذا / انرژی و وزن چربی اپیدیدیم را به دست آورد اما به طور قابل توجهی کاهش قند، کاهش کلسترول کل، آدیپونکتین و پروتئین های واکنش دهنده C را نشان نداد. این آزمایش نشان می دهد که برای دستیابی به نتایج قابل توجه باید از دوره تغذیه طولانی تر استفاده شود. Erejuwa و همکاران [11، 47] تفاوت معنی داری در قند خون ناشتا یا وزن بدن در موشهای صحرایی که از عسل تغذیه می کنند، پیدا نکردند.

کاملا واضح است که اگر اثبات شد عسل در حیوانات سالم دارای اثر کاهنده قند خون است، همان اثر مفید در حیوانات دیابتی ناشی از آن نیز مشاهده خواهد شد. یک مشاهده بسیار مهم در مورد عسل و دیابت این است که عسل اثر کاهنده قند خون داروهای استاندارد ضد دیابت را در دیابت ناشی از آن افزایش می دهد [10، 33].

در یک آزمایش از خرگوشهای مبتلا به دیابت ناشی از آلوکسان و از سه نوع شیرین کننده برای تغذیه حیوانات استفاده شد [65]. عسل خالص Apis florea و Apis dorsata و عسل تقلبی در دوزهای مختلف در رژیم غذایی خرگوش داده شد و افزایش وابسته به دوز قند خون ثبت شد.

مطالعه دیگر [66] در مورد موشهای دیابتی ناشی از آلوکسان تغذیه شده با عسل و موشهای سالم تغذیه شده با فروکتوز نتایج متفاوتی را نشان می دهد: گلوکز در موشهای دیابتی ناشی از آلوکسان به طور قابل توجهی کاهش می یابد و در موشهای تغذیه شده با فروکتوز به طور قابل توجهی کاهش نمی یابد. وزن بدن در موشهای صحرایی سالم تغذیه شده با فروکتوز ، و اثر افت قند خون و همچنین همین اثر در موشهای دیابتی ناشی از استرپتوزوتوسین مشاهده شد [71]. جدول 1 خلاصه ای از مطالعات بالینی در مورد حیوانات دیابتی سالم و ناشی از استفاده از محلول عسل یا سایر شیرین کننده ها در رژیم غذایی آنها است.

جدول 1- مطالعات بالینی در مورد مدلهای حیوانی در مورد تأثیر عسل بر دیابت ناشی از آن.

4. عسل در برابر قندها در آزمایشات بالینی انسانی

رژیم غذایی انسان باید انواع مواد مغذی مورد نیاز در تغییرات متابولیکی و حمایت از زندگی را داشته باشد. آب ، پروتئین ها ، لیپیدها ، کربوهیدرات ها ، ویتامین ها ، مواد معدنی ، اسیدهای آمینه و ترکیبات فعال زیستی مورد نیاز بدن انسان هستند و همه این ترکیبات از رژیم غذایی گرفته می شوند. حفظ زندگی سالم ، رژیم متعادل و مصرف هر یک از این مواد مغذی به طور کلی عامل اصلی سلامتی است. به دلیل کمبود یا زیاد شدن یک یا چند ماده مغذی ، بیماری های مختلف به عنوان نقطه شروع عدم تعادل در متابولیسم هستند.

همانطور که قبلاً گفته شد ، دیابت نشان دهنده سطح بالای قندهای خون به دلیل تولید انسولین کم یا عدم وجود آن در بدن است. مطالعات تجربی روی حیوانات نشان می دهد که اثرات مفید عسل به عنوان یک مکمل رژیم غذایی و نتایج دلگرم کننده در کنترل دیابت و عوارض اضافی در مطالعات پزشکی ارائه شده است. آزمایش ها و گزارش ها در مورد انسان (سالم یا دیابتی) بسیار کم است. مطالعات منتشر شده اثرات مطلوب عسل را در افراد سالم و دیابتی نشان می دهد [16 ، 31 ، 72-76]. از آنجا که استرس اکسیداتیو دخیل است و عامل اصلی ایجاد دیابت است ، اثرات آنتی اکسیدانی عسل در مدیریت این بیماری بسیار مهم است [77].

مطالعه Al-Waili [78] در مورد افراد سالم ، دیابتی یا مبتلا به هایپرتری گلایسیریدمی نتایج امیدوارکننده ای را نشان می دهد ، هنگامی که از عسل در رژیم غذایی آنها استفاده می شود ، در مقایسه با دکستروز و ساکارز. بنابراین ، مشخصات لیپیدی بهبود یافت ، پروتئین C و واکنش C طبیعی و افزایش یافته کاهش یافت ، همچنین ارزش هموسیستئین و تری اسیل گلیسرول در بیماران مبتلا به هیپرتری گلیسیریدمی کاهش یافت. در بیماران دیابتی ، عسل در مقایسه با دکستروز باعث افزایش قابل توجهی در سطح گلوکز پلاسما (PGL) شد. عسل باعث افزایش بیشتر انسولین در مقایسه با ساکارز می شود. پس از مصرف زمان مختلف ، لیپیدهای خون ، هموسیستئین و CRP را در افراد عادی کاهش می دهد. نتیجه گیری این بود که عسل در مقایسه با دکستروز و ساکارز باعث افزایش سطح PGL در بیماران دیابتی می شود. این مطالعه تجربی در مورد انسانهای سالم ، دیابتی و چربی خون نشان می دهد که میزان متفاوت مصرف قند تصفیه شده و عسل ، افزایش قند خون و همچنین افزایش سطح انسولین در آنها وجود دارد. شکر یک محصول تصفیه شده است ، که از منابع طبیعی مختلف به دست می آید ، اما یک روند فنی را دنبال می کند ، منجر به یک ماده تقریبا خالص - ساکارز - می شود که در زندگی مدرن در صنایع غذایی بسیار استفاده می شود. از طرف دیگر ، عسل ، به دلیل اینکه یک محصول شیرین طبیعی نیز است ، دارای ترکیب پیچیده ای است ، اما در مقایسه با قند ، شاخص گلیسمی پایین و ارزش انرژی دارد. وقتی صحبت از شکر تصفیه شده است ، بیان ترکیب شیمیایی دقیق آسان است ، در واقع بسیار ساده ، اما صحبت از عسل ، بسیاری از جنبه ها را باید در مورد ترکیب آن در نظر گرفت. ریشه های گیاهی و جغرافیایی ترکیب خاص و خاصیت انواع عسل ها را تعیین می کند.

جدول 2- ترکیب شیمیایی متوسط عسل در مقایسه با شکر.

این واقعیت که قند تصفیه شده تقریباً 100٪ ساکارز بوده و مقادیر بسیار کمی از سایر اجزا در مقایسه با عسل ، ماده آخر را به عنوان یک شیرین کننده مهم ، با تقریباً 80٪ قندهای ساده از ترکیب شیمیایی کل (35-40٪ فروکتوز و 30 –35٪ گلوکز) است.

حتی مکانیسم دقیقی که عسل می تواند بر روی گلوکز خون تأثیر بگذارد ، کاملاً مشخص نیست. از آزمایشات مقایسه ای ، برخی نتیجه گیری ها در مورد اهمیت فروکتوز در عسل موجود است. فروکتوز به عنوان تحریک گلوکوکیناز در سلولهای کبدی شناخته شده است ، که نقش مهمی در جذب و ذخیره گلوکز به عنوان گلیکوژن توسط کبد دارد [79] ، مقدار فروکتوز موجود در عسل برای اثرات افت قند خون بسیار مهم است.

یک مطالعه بر روی انسان [80] برای مدت زمان طولانی ارزیابی شد که در آن گروهی از بیست بیمار بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 2 داوطلبانه داروی خود را متوقف کرده و از عسل به عنوان درمان بیماری خود استفاده کردند. این کارآزمایی بالینی آزاد و غیر مجاز با هدف بررسی ایمنی و کارایی عسل به عنوان یک درمان منحصر به فرد نتایج جالبی را نشان داد (جدول 3).

جدول3 -مطالعات بالینی در مورد تأثیر عسل در افراد دیابتی انسان.

علاوه بر شاخص گلیسمی (GI) ، از شاخص افزایشی اوج (PII) برای ارزیابی اثر گلیسمی (اثر بر سطح گلوکز خون پس از مصرف غذاهای مختلف) استفاده می شود [81].

پپتید C نشانگر خوبی برای ترشح انسولین در نظر گرفته می شود ، که توسط سلولهای لوزالمعده با انسولین به عنوان ماده جانبی و بدون فعالیت بیولوژیکی خاص خود (82) ، از تجزیه آنزیمی پروازولین به انسولین ترشح می شود. مطالعات علمی در مورد اثرات عسل بر میزان انسولین و پپتید C در بیماران سالم و دیابتی بحث برانگیز است [54 ، 83 ، 84].

مطالعه ای که در انستیتوی ملی دیابت در قاهره ، مصر انجام شد ، روی بیست بیمار جوان دیابتی و ده بیمار سالم غیر دیابتی سعی در روشن کردن این بحث دارد [73]. گلوکز ، ساکارز و عسل با توجه به وزن بیمار با 200 میلی لیتر آب رقیق شده تجویز شد (مقدار قند / عسل = وزن مورد در کیلوگرم × 1.75 ، با حداکثر 75 گرم). قندهای رقیق شده و عسل صبح ها توسط هر شرکت کننده ، با فاصله یک هفته برای هر نوع قند ، بلعیده شدند و کل آزمایش به مدت سه هفته ادامه داشت. آزمایش خون قبل از مصرف و بعد از هر 30 دقیقه بعد از غذا قند ، تا 120 دقیقه (2 ساعت) انجام شد. سطح سرم پپتید C و آزمایش گلوکز برای همه نمونه های خون اندازه گیری شد.

هنگامی که از عسل در مقایسه با گلوکز و فروکتوز استفاده می شود ، شاخص گلیسمی و شاخص افزایشی اوج هر دو در بیماران و گروه کنترل کمتر بود ، اما سطح پپتید C در بیماران و گروه کنترل متفاوت بود.

عسل باعث افزایش سطح پپتید C پلاسما در مقایسه با ساکارز و گلوکز در بیماران غیر دیابتی می شود ، که نشان می دهد عسل ممکن است اثر تحریک مستقیم بر سلولهای بتا سالم پانکراس داشته باشد [73].

گرچه عسل GI کمتری از قند دارد (جدول 2) ، با توجه به نسبت فروکتوز به گلوکز ، مقدار متوسطی برای عسل ارائه شده است [85] و مقدار GI عسل های مختلف نیز متفاوت است [86].

بیست فرد سالم از دانشگاه Erciyes ، کایسری ، ترکیه ، داوطلبانه تحت آزمایش بلع 50 گرم گلوکز خالص در 250 میلی لیتر آب و مقداری عسل قرار گرفتند که با 50 گرم گلوکز مطابقت دارد (مطابق با تجزیه و تحلیل فیزیکوشیمیایی عسل استفاده شده در تست). نمونه های خون مویرگی صبح روز بعد از مصرف قند و هر 15 دقیقه پس از مصرف دوم قندها در روز بعد ، تا 120 دقیقه از انگشت گرفته شد. سطح گلوکز و انسولین سرم بعد از 2 ساعت مصرف عسل کاهش یافت و سطح پپتید C 2 ساعت پس از مصرف عسل کمی افزایش یافت. این مطالعه نشان می دهد که چگونه انواع مختلف عسل ، با مقادیر مختلف GI ، بر پارامترهایی که معمولاً برای کنترل دیابت به روشی دیگر اندازه گیری می شوند تأثیر می گذارد [85].

شصت نفر از افراد سالم 18 تا 30 ساله که در یک آزمایش در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان ثبت نام کرده اند [87] ، 80 گرم عسل و 80 گرم ساکارز محلول در 250 میلی لیتر آب یک بار در روز به مدت شش هفته دریافت می کنند. فشار خون سیستولیک (SBP) ، فشار خون دیاستولیک (DBP) و قند خون ناشتا (FBS) از هر یک از شرکت کنندگان در آغاز و پایان مطالعه تعیین شد. در آغاز و در پایان مطالعه تغییر قابل توجهی در SBP و DBP در هر دو گروه ثبت نشده است ، اما FBS در مقایسه با گروه ساکارز کاهش قابل توجهی در گروه عسل را ثبت کرد [87].

مطالعات مختلفی که قبلاً ذکر شد نشان می دهد که مصرف عسل باعث کاهش وزن بدن بلکه قند خون در بیماران سالم و دیابتی در مقایسه با مصرف قند می شود. مطالعه ای بر روی بیماران دیابتی نوع 2 که از عسل طبیعی استفاده می کنند نشان می دهد که ممکن است وزن بدن و چربی خون و گلوکز نیز کاهش یابد [31]. این مطالعه شامل 58 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 ، با قند خون ناشتا 110-220 میلی گرم در دسی لیتر ، با داروهای خوراکی کاهش قند خون ، اما بدون درمان انسولین است. گروه آزمایش () به دنبال یک طرح آزمایشی ، به مدت هشت هفته عسل طبیعی دریافت کردند و گروه کنترل () عسل یا سایر شیرین کننده ها دریافت نکردند. شرکت کنندگان رژیم غذایی معمول خود را در طول دوره مطالعه ادامه دادند. وزن بدن و قند خون سریع هر 2 هفته اندازه گیری شد و کاهش مداوم آن ثبت شد [31]. مطالعات علمی که توسط Erejuwa و همکاران بررسی شده است. [12 ، 33] نشان می دهد که فروکتوز و الیگوساکاریدهای عسل در اثر افت قند خون آن نقش دارند. علاوه بر کاهش استرس اکسیداتیو و افزایش قند خون ، مصرف عسل سایر اختلالات متابولیکی مرتبط با دیابت را کاهش می دهد ، مانند کاهش سطح ترانس آمینازهای کبدی ، تری گلیسیریدها و هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) و افزایش کلسترول HDL [12 ، 31].

چندین نوع عسل از مناطق مختلف جهان ناهنجاری های متابولیکی را در بیماران دیابتی نوع 1 و نوع 2 بهبود می بخشند [36 ، 73 ، 88]. این مطالعات اثرات حاد عسل را روی افزایش قند خون و اختلالات متابولیکی بررسی می کنند ، زیرا پارامترهای دیابتی در مطالعات بعد از غذا اندازه گیری شدند که از دو تا هشت هفته طول می کشد. جدول 3 خلاصه ای از مطالعات بالینی در مورد انسان ، درمان کاربردی و نتایج اصلی به دست آمده است.

5. عسل در بهبود زخم دیابتی

علاوه بر فواید سلامتی ناشی از خوردن عسل در دیابت ، استفاده مهم دیگر از عسل می تواند در مدیریت زخم های دیابتی باشد [89]. این زخم ها مانند زخم های معمولی نیستند ، ترمیم آنها کندتر است و یا اصلاً بهبود نمی یابند و منجر به عوارضی می شود که داروهای معمولی جواب نمی دهند.

از دوران باستان برای بهبود زخم های مختلف از عسل در طب جایگزین استفاده می شد ، استفاده از عسل در مدیریت زخم های دیابتی اخیراً بیشتر است. بیماران دیابتی گاهی از عوارض مختلفی مانند بیماری شریانی ، مشکلات عروقی ، زخم ها و عوارض پا رنج می برند [90 ، 91].

حتی اگر زخم های دیابتی شبیه زخم های بیماران عادی باشد ، روند بهبود در اولی بسیار کند و مشکل ساز است و هزینه های پزشکی بسیار زیاد است. عسل یک کاندیدای بالقوه برای استفاده در این روش های درمانی است زیرا موجود ، طبیعی و گران نیست. اما عسل چگونه می تواند در محل زخم کار کند؟ عسل رقیق شده با آب یا مایعات مختلف بدن باعث ایجاد رادیکال های هیدروکسیل و آنیون های هیپوکلریت در محل زخم می شود. آنتی اکسیدان های موجود در عسل از طریق دو مکانیزم مختلف در زخم عمل می کنند: اول ، آنتی اکسیدان ها با میکروارگانیسم ها مبارزه می کنند و عفونت زخم را کاهش می دهند [75 ، 92 ، 93]. دوم ، همان آنتی اکسیدان ها باعث کاهش گونه های واکنش پذیر اکسیژن و التهاب ناشی از زخم شده و به روند بهبود کمک می کنند [94-96].

فعالیت ضد میکروبی عسل به دلیل PH اسیدی ، اثر اسمزی ، پراکسید هیدروژن و اکسید نیتریک است. وجود متابولیت های اکسید نیتریک در عسل و همچنین تولید محصولات NO توسط عسل در مایعات مختلف بدن روند بهبودی را بهبود می بخشد [74 ، 80 ، 97].

دبریدمان ، بوی زخم ، تشکیل اسکار و کنترل التهاب در مدیریت زخم دیابتی بسیار مهم است [89]. روند بهبودی کند در زخم های دیابتی به دلیل بیماری های شریانی محیطی و نوروپاتی محیطی است که با دیابت رخ می دهد. رگهای خونی تمایل به کوچک شدن دارند و باعث کاهش گردش خون در مناطق مربوطه می شوند. اعصاب خون (مواد مغذی) کافی دریافت نمی کنند و ممکن است آسیب ببینند و در برابر آسیب پذیری آسیب پذیرتر شوند. رشد محرک بافت هنگام استفاده از عسل به دلیل ترکیب شیمیایی ، وجود قندهای قابل جذب ، ویتامین ها ، اسیدهای آمینه و فنلیک ها است که باعث افزایش اکسیژن و مواد مغذی در ناحیه زخم می شود [98 ، 99].

مطالعات متعدد شواهدی</