شناسایی کامل واروآ و معاینه زنبور عسل

کنه واروا دشمن درجه یک زنبور

کنه واروا، انگل زنبورهای عسل است. از مراحل اولیه میزبان در سلول‌های مولد سربسته تغذیه می‌کند و برای بلع همولنف و بافت‌های چربی بدن به پوست بین بخش‌های بین شکمی زنبورهای بالغ نفوذ می‌کند. وی در حین تغذیه، ویروس ها را منتقل می کند - ویروس بال تغییر شکل یافته، ویروس فلج حاد زنبور عسل، ویروس فلج حاد اسرائیلی و ویروس زنبور کشمیر و غیره.

 بدون درمان کلنی زنبور عسل، تعداد انگل‌ها به طور پیوسته با رشد جمعیت زنبور عسل افزایش می‌یابد و افزایش فعالیت فرزندآوری آن که منجر به فروپاشی کلنی در عرض 1 تا 4 سال می‌شود. 

علائم بالینی آلودگی که عمدتاً در اواخر فصل رخ می دهد، بیشتر ناشی از عفونت ویروسی است تا اثر انگلی مستقیم توسط خود کنه. طول عمر کنه به دما و رطوبت بستگی دارد اما در عمل می تواند از چند روز تا چند ماه زنده بماند.

دکتر غلامعلی هلاکو
محقق مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی گلستان

ترجمه فصل وارواسیس کتاب کد بهداشت حیوانات خشکی در سال 2021 - مدت زمان مطالعه 45 دقیقه

 انتشارات سازمان جهانی بهداشت دام OIE

شناسایی کنه واروا

سه روش برای جمع آوری کنه های ویرانگر واروا و تعیین کمیت سطح آلودگی کلنی وجود دارد: 

1- بررسی بقایای کلنی 

2- زنبورهای عسل بالغ 

3- یا سلول های مولد.

 کنه‌های بالغ را می‌توان در زباله‌های کف کندو جمع‌آوری کرد، این زباله ها همه موادی است که از بدن زنبور عسل یا لانه‌های زنبور عسل نشات می‌گیرد و به کف کلنی می‌افتد، جایی که ممکن است یک تخته قابل جابجایی نصب شود. بررسی زباله‌ها - می‌تواند پس از استفاده از دارویی انجام شود که مستقیماً کنه‌ها را می‌کشد یا آنها را مجبور به رها کردن زنبورها می‌کند تا بتوان آلودگی کلنی را اندازه‌گیری کرد، یا می‌توان بدون دارو برای تعیین میزان مرگ و میر طبیعی کنه‌ها انجام داد. زنبورهای بالغ را می‌توان برای تشخیص و تعیین کمیت حضور کنه‌ها بررسی کرد که اطلاعاتی در مورد جمعیت کنه‌های فاز پراکنده ارائه می‌دهد. بررسی نوزادان اطلاعاتی در مورد جمعیت کنه های تولید مثلی ارائه می دهد. Varroa destructor زنبور نر را به مولد کارگر ترجیح می دهد، بنابراین آلودگی در نوزادان نر ممکن است در مقایسه با نوزادان کارگر بیشتر باشد.

زبنورهای نر عمدتاً هدف کنه واروآ هستند. و کنه آن ها را نسبت به نوزادان کارگر ترجیح می دهند.

کنه‌های واروآ انگل‌های زنبورهای مولد و بالغ (نوعی از جنس Apis) هستند که در اصل زنبورهای عسل بومی آسیایی را آلوده می‌کنند که نزدیک به Apis cerana هستند (دیتمن و همکارانف 2013). 

چهار گونه از اینه کنه های انگل نابجا توصیف شده است: Varroa jacobsoni، V. underwoodi، V. rindereri و V. destructor (شکل 1). دو هاپلوتیپ از گونه V. destructor، هاپلوتیپ کره ای و ژاپنی/تایلندی، انگلی Apis mellifera (شکل 2؛دیتمن و همکارانف 2013) و هاپلوتیپ کره ای در سراسر جهان گسترش یافته است، در حالی که توزیع هاپلوتیپ ژاپنی/تایلندی محدودتر است و تنها در ژاپن، تایلند و قاره آمریکا گزارش شده است (اندرسون و ترومن، 2000). در سال 2008، گونه V. jacobsoni نیز برای اولین بار در کشور جزیره‌ای پاپوآ گینه نو در اقیانوس آرام یافت شد، جایی که به کلنی‌های زنبور عسل آسیب زیادی وارد کرده است (روبرتس و همکاران، 2015). تغییر میزبان اخیر تهدیدی جدی برای زنبورداری جهان است. لازم به ذکر است که تا سال 2000 کنه واروا که A. mellifera را تحت تأثیر قرار می دهد به اشتباه V. jacobsoni فرض می شد (اندرسون و ترومن،2000).

http://honeyhub.ir/video/VarroaControl.mp4

Varroa destructor از دهه 1960 به خارج از محدوده بومی خود گسترش یافته است، و برای اولین بار پس از انتقال موفقیت آمیز از میزبان اصلی، A. cerana، به زنبور عسل اروپایی، A. mellifera، مناطق دیگر را در نوردید (روزنکرانز و همکاران، 2010). البته اکنون به شدت با آن سازگار شده است. دهه‌های بعد، V. destructor در اکثر کشورهایی وجود دارد که از A. mellifera استفاده می‌کنند و تعداد بسیار کمی از زنبورهای عسل مقاوم به کنه در سراسر جهان وجود دارد (لوک، 2016). واروزیس که وارواتوز نیز نامیده می شود، در حال حاضر بزرگترین تهدید برای زنبورداری در سراسر جهان محسوب می شود. به طور سنتی این بیماری به عنوان آلودگی زنبورهای عسل به گونه های واروا تعریف شده است. با این حال، با توجه به دانش رو به رشد ویروس‌های ناقل شده توسط V. destructor و نقش مهم تایید شده آن‌ها در فروپاشی کلنی ها ناشی از واروآ، این تعریف دیگر نمایانگر روند کامل بیماری در A. mellifera نیست (گنرش و همکاران، 2010). روزنکرانز و همکاران، 2010). یک تعریف دقیق و مورد توافق جهانی از واروزیس در A. mellifera در میان جامعه علمی در حال پیشرفت است، با تلاش‌هایی که برای روشن کردن نقش دقیق خود ویرانگر واروا و نقش ویروس‌های مختلف حمل‌شده توسط کنه، و در نتیجه زمینه‌سازی نسبی آنها انجام شده است. 

ویروس هایی که توسط کنه واروا منتقل می شود.

بیش از 20 ویروس شناخته شده در زنبورهای عسل شناسایی شده است و ثابت شده است که V. destructor می تواند به عنوان ناقل ویروس بال تغییر شکل (DWV)، ویروس فلج حاد زنبور (ABPV)، ویروس زنبور عسل کشمیر (KBV) ویروس فلج حاد اسرائیلی،  (IAPV)، در بین سایر زنبورها عمل می کند (Yañez et al., 2020). بیشتر این ویروس‌های زنبور عسل، ویروس‌های RNA رشته مثبت هستند که متعلق به راسته Picornavirales (ویروس‌های شبه پیکورنا) هستند. در این راسته، DWV به خانواده Iflaviridae و ABPV، KBV و IAPV به خانواده Dicistroviridae تعلق دارد (مک موهان و همکاران، 2018). 

در میان همه ویروس‌های ذکر شده، در حال حاضر DWV بیشترین ارتباط را با آلودگی واروآ دارد (مک منامین و گنرش , 2015) به خوبی با چرخه زندگی کنه سازگار است (دی پریسکو و همکاران، 2016) و تنها موردی است که نقش V. destructor به عنوان یک ناقل بیولوژیکی با تکثیر موثر ویروس در بافت کنه ثابت شده است (یو و گنرشف 2005). قبل از وقوع V. destructor، ویروس‌های زنبور عسل به عنوان یک مشکل جزئی برای سلامت زنبور عسل در نظر گرفته می‌شد که عمدتاً به صورت عفونت‌های تحت بالینی وجود دارد، اما از زمان پراکندگی کنه‌ها در تلفات کلنی‌های بزرگ در سرتاسر جهان نقش داشتند و به طور قابل‌توجهی قدرت بیماری‌زایی را افزایش دادند. (مک منامین و گنرش، 2015؛ مینکسر و همکاران، 2014). 

با توجه به اینکه تزریق مستقیم ویروس از طریق گزش کنه بسیار کارآمدتر از سایر راه‌های انتقال است و به ذرات ویروسی کمتری برای ایجاد عفونت نیاز دارد و همچنین باعث تولید تیترهای ویروس بالاتر در زنبورهای عسل آسیب‌دیده می‌شود (Brettell et al. ، 2017). در عین حال، سطح آلودگی V. destructor که باعث آسیب کلنی می‌شود به نظر می‌رسد در طول زمان کاهش یافته است (کنه های کمتری نسبت به گذشته همان میزان آسیب را در سطح کلنی ایجاد می‌کنند). عامل دیگری که به عملکرد هم افزایی هر دو پاتوژن اشاره می کند این است که کنه می تواند تکثیر ویروس های نهفته موجود در زنبورهای عسل را تحریک کند و به عنوان یک فعال کننده عفونت های ویروسی درون زا عمل کند (دی پریسکو و همکاران، 2016).

چرخه زندگی، پویایی جمعیت و علائم بالینی

بیش از 20 ویروس شناخته شده درواروآ ویرانگر فاقد یک مرحله زندگی آزاد و مستقل از زنبور عسل است (گنرش, 2010). در عوض، چرخه زندگی کنه‌های ماده از دو مرحله مجزا تشکیل شده است: مرحله پراکندگی، که در آن واروای ویرانگر زنبورهای بالغ را انگلی می‌کند و از فرصت استفاده از آنها به عنوان وسیله نقلیه در کلنی یا بین کلنی‌ها استفاده می‌کند، و مرحله تولید مثل، که در آن کنه‌ها نرها یا لاروهای کارگر را درست قبل از پوشش سلولی انگلی می‌کنند و در داخل سلول نر سربسته و سلول‌های نوزاد کارگر تکثیر می‌شوند. کنه‌های نر عمر کوتاهی دارند و فقط در داخل سلول‌های مولد سربسته در مرحله تولید مثل یافت می‌شوند (روزنکرانز و همکاران، 2010).

در مرحله پراکندگی (ترینور و همکارانف 2020) واروای ویرانگر معمولاً خود را بین قفسه سینه و شکمی در زنبورهای بالغ قرار می دهد (نازّی و لی، 2016؛ ریتّر، 1980) جایی که به غشای بین بخشی نفوذ می کند تا همولنف و چربی و بافت های بدن را بخورد (رمسی و همکاران، 2019). در طی این فرآیند، کنه ممکن است ذرات ویروسی را از زنبورهای آلوده به طور پنهانی بدست آورد، و سپس، هنگامی که زنبور یا لارو بعدی را انگلی می کند، ممکن است مستقیماً این ویروس ها را به هموکول (حفره عمومی بدن) میزبان تزریق کند (مک مینامن و گنرش، 2015). گاهی اوقات، واروای ویرانگر را می توان بین سر و قفسه سینه یا بین قفسه سینه و شکم نیز یافت.

مرحله تولیدمثلی زمانی شروع می شود که کنه ماده، با هدایت نشانه های خاص، میزبان زنبور بالغ را ترک می کند تا به یک سلول مولد مناسب حمله کند. واروای ویرانگر نوزادان نر را بر نوزادان کارگر ترجیح می دهد (فوچز، 1992). عواملی که از این انتخاب حمایت می کنند عبارتند از: (1) طولانی تر بودن دوره تهاجم (بوت و همکاران، 1992)، (2) مراقبت مکرر و فشرده تر از لاروهای نر توسط زنبورهای پرستار (کالدرون و کیونن، 2003)، در نتیجه به تدریج شانس واروای ویرانگر برای رسیدن به سلول میزبان مناسب و (3) نشانه های شیمیایی جذاب تر له کونته، 1989) بهبود یافت. کنه ها به ندرت در سلول های ملکه یافت می شوند که ممکن است برای آنها دافع باشد (کالدرون، 2002).

پس از حمله به سلول مولد، واروآ ماده در ته سلول در غذای لارو بی حرکت می ماند. هنگامی که سلول مهر و موم شد و لاروها بقیه غذا را مصرف کردند، کنه ماده شروع به تغذیه از لارو زنبور عسل می کند و در مدت 26 ساعت برای ماده ها و 30 ساعت برای نرها تخمک گذاری را آغاز می کند.

 سیگنال‌های میزبان خاص، تخمگذاری را در ماده واروآ آغاز می‌کند، که تقریباً 3 روز پس از دربندی، معمولاً با یک تخم نر (نابارور) و به دنبال آن تا پنج یا شش تخم ماده (بارور شده) در فواصل 30 ساعته  شروع می‌شود. کنه‌های مولد چند ساعت پس از تخم‌گذاری از تخم بیرون می‌آیند و از مراحل اولیه و دتونیمف (پوره سن دوم کنه ها) عبور می‌کنند تا زمانی که از نظر جنسی بالغ شوند: تقریباً بعد از 5.8 روز برای ماده‌ها و 6.6 روز برای نرها (روزنکرانز و همکاران، 2010). در طول این مدت آنها به طور مکرر همولنف و بافت های چربی بدن را از شفیره های رشد یافته در سلول در همان محل تغذیه مصرف می کنند.

 به محض اینکه اولین ماده به بلوغ جنسی رسید، نر با آن جفت گیری می کند که توسط فرمون های جنسی ماده تحریک می شود تا زمانی که ماده بعدی بالغ شود. از آنجایی که کل فرآیند در سلول مولدین سربسته انجام می شود، مدت دوره پس از دربندی عامل محدود کننده ای است که تعداد کنه های ماده در حال ظهور و جفت گیری را تعیین می کند. دو تا سه کنه دختر جفت شده ممکن است در یک سلول مولد نر آلوده و یک تا دو در سلول زنبور کارگر ایجاد شود. هنگامی که زنبور رشد خود را کامل کرد و از تخم خارج شد، کنه های دختر جفت شده همراه با کنه مادر با زنبور بیرون آمده از سلول خارج می شوند، در حالی که کنه های دختر نابالغ و کنه نر می میرند. 

کنه‌های ماده بالغ می‌توانند بین زنبورهای عسل منفرد در همان کلنی منتقل شوند یا حتی ممکن است از طریق کارگرانی که در جستجوی علوفه و رانش هستند، به یک کلنی میزبان جدید منتقل شوند و به دنبال سلول‌های مولد مناسب برای تخم‌گذاری برای شروع نسل جدید باشند. کنه‌ها زنبورهای پرستار را به زنبورهای چراگر ترجیح می‌دهند، هم به دلیل احتمال اینکه بعداً به سلول مولد منتقل شوند و هم برای اجتناب از خطرات مربوط به فعالیت‌های بیرونی زنبورهای چراگر (شکل 4؛ نازی و لو کونته، 2016؛ روزنکرانز و همکاران، 2010).

در شرایط مزرعه طول عمر کنه های واروای ویرانگر  بسته به دما و رطوبت ممکن است از چند روز تا چند ماه متفاوت باشد و دو تا سه سیکل تولیدمثلی را می توانند انجام دهند. رشد جمعیت کنه های واروآ بسیار متغیر است و به صفات میزبان، انگل و محیط بستگی دارد (میکسنر و همکاران،  2014). از ویژگی های کنه ها می توان به ظرفیت تولید مثل و طول عمر اشاره کرد. ویژگی های میزبان عبارتند از: ژنوتیپ، در دسترس بودن نوزادان، وجود نوزادان نر، اندازه کلنی، رفتار (نظافت موثر، رفتار بهداشتی، ازدحام و فرار). و در نهایت عوامل محیطی مانند آب و هوا، جریان شهد و تراکم کلنی های زنبور عسل اطراف و همچنین وضعیت سلامت آنها نقش مهمی در پویایی جمعیت دارند. با وجود این تنوع در رشد جمعیت، سیر بیماری در A. mellifera ، به جز در برخی مناطق، مانند مناطق گرمسیری آمریکای لاتین (روزنکرانز و همکاران، 2010) و برخی از مناطق آفریقا (استرائوس و همکاران، 2013). )معمولا کشنده است.

گزارش شده است که اگر کلنی های A. mellifera آلوده به واروای ویرانگر می میرند، اگر به طور سیستماتیک درمان نشوند، پس از 1 تا 4 سال می میرند، اگرچه گاهی اوقات این روند سریع تر است و آنها می توانند در عرض چند ماه تسلیم شوند، به خصوص اگر کلنی های مجاور در حال فروپاشی باشند. در شرایط معتدل، آسیب در سطح کلنی عمدتاً در طول پاییز و زمستان ظاهر می شود که جمعیت میزبان کاهش می یابد، انگل های نسبی افزایش می یابد و در نتیجه زنبورهای زمستانی با عمر طولانی آسیب می بینند ( روزنکرانز و همکاران، 2010).

در سطح فردی، اثرات بیماری‌زایی مستقیم فعالیت‌های تغذیه کنه عبارتند از: صدمات در کوتیکول، تخلیه قابل توجه همولنف و بافت‌های چربی بدن و اختلال در سیستم ایمنی، نوزادان حساس‌ترین مرحله میزبان است. زنبورهای انگلی در مرحله بزرگسالی تنها در صورتی آسیب می بینند که آلودگی شدید باشد. انگلی در طول رشد میزبان منجر به کاهش قابل توجهی در اندازه و وزن زنبور عسل در حال هچ و افزایش حساسیت به بیماری می شود (دی جونگ و همکاران، 1982). زنبورهای کارگر انگلی طول عمر کوتاه تری دارند، زودتر شروع به جستجوی گل می کنند و ظرفیت یادگیری غیر جمعی، جهت گیری و خانه نشینی را کاهش می دهند (کرالج و فوچس 2006).در نرهای انگلی عملکرد پرواز کاهش یافته و طول عمر کمتری دیدده می شود. تولید اسپرم ممکن است به میزان قابل توجهی کاهش یابد (دیوای و همکاران، 2002)

در سطح کلنی، میزان آلودگی کم و متوسط اغلب ناشناخته باقی می ماند، با علائم بالینی که ممکن است مشهود نباشد. کلنی ها ظرفیت تولید مثلی کمتری دارند، اما از آنجایی که تعداد نرهای موجود برای جفت گیری کاهش یافته است، آنهایی که زنده می مانند شانس کمتری برای موفقیت دارند و کلنی های آلوده تعداد کمتری جمعیت تولید می کنند. همچنین می تواند رشد جمعیت زنبور عسل را کاهش داده و در نتیجه عملکرد عسل  کاهش یابد. پس از رسیدن به یک آلودگی متوسط، آسیب کلنی احتمالا غیرقابل برگشت  می شود، به ویژه در آب و هوای با سقوط فصلی در آب و هوای معتدل که جمعیت کنه همچنان افزایش می یابد در حالی که جمعیت میزبان در حال کاهش است (شکل 5). مراقبت از نوزادان، رفتار اجتماعی و وظایف زنبورهای کارگر به طور منفی تحت تأثیر قرار می گیرند و منجر به تضعیف کل کلنی و در نهایت به فروپاشی آن می شود (لو کونته و همکاران، 2010).

علائم بالینی ریزش کلنی زنبور عسل ناشی از واروزیس (روزنکرانز و همکاران، 2010) عبارتند از:

1.  مرگ و میر بالا در ورودی کندو
2.  از بین رفتن سریع جمعیت زنبورهای بالغ
3.  زنبورهای دارای علائم سوء تغذیه
4.  فلجی و زنبور خزنده (با بال‌های تغییر شکل یافته و شکم کوتاه شده به دلیل انتقال بیولوژیکی DWV 
5. مشاهده مستقیم کنه‌های واروا در فاز پراکندگی
6.  نوزادان پراکنده
7.  سلول‌های مولد با پوشش‌های مومی شکاف‌دار، فرورفته یا تا حدی برداشته شده، یا با لکه‌های سفید روی دیواره سلولی (محل تجمع کنه‌ها در مدفوع)
8.  لارو بدون سرپوش مومی مرده و
9.  تعویق (جایگزینی) ملکه ها .

تکنیک های شناسایی کنه واروا

از آنجایی که واروزیس در بسیاری از کشورها ایجاد شده است، تشخیص در این کشورها نه تنها بر وجود یا عدم وجود واروای ویرانگر در کلنی‌های زنبور عسل متمرکز است، بلکه بر روی سطوح تراکم کنه‌ها که سطوح شروع به آسیب رساندن می‌کنند نیز متمرکز است.

 آستانه آسیب را می توان به روش های مختلفی بیان کرد، از جمله

 (1) میزان آلودگی زنبورهای بالغ (کنه های فاز پراکندگی/100 زنبور)، 

(2) ریزش طبیعی روزانه  کنه به کف کندو

 و (3) کل کنه ها در هر کلنی (دیتمن و همکاران 2013).

 در سطح جهانی، آستانه آسیب واروزیس در A. mellifera را نمی توان تعیین کرد، و نه نرخ آلودگی ثابت و نه تعداد کنه ها در هر کلنی در طول سال را نمی توان تعیین کرد. همانطور که در مورد پویایی جمعیت کنه ها وجود دارد، آستانه آسیب بسیار متغیر است و به تعامل بین ژنوتیپ و محیط همراه با شیوه های مدیریت زنبورداری و زمان سال بستگی دارد که منجر به تفاوت های اساسی بین مناطق می شود (روزنکرانز و همکاران، 2010). با این وجود، در مناطق مختلف آمریکای شمالی و اروپا آستانه خسارت برآورد شده است: در اوایل فصل زنبورداری 1 تا 3 درصد میزان آلودگی زنبورهای بالغ و 1 تا 10 کنه روزانه به طور طبیعی در نظر گرفته می‌شود. و در اواخر فصل زنبورداری، آستانه 3-10٪ میزان آلودگی زنبورهای بالغ و 3000-4000 کنه در هر کلنی در نظر گرفته می شود (روزنکرانز و همکاران، 2010).

 جدول 1 - روش های موجود برای شناسایی آلودگی زنبورهای عسل با کنه واروا و اهداف آن

کلید:***= برای این منظور توصیه می شود. ** توصیه می شود اما محدودیت هایی دارد.

* در شرایط بسیار محدود مناسب است. - برای این منظور مناسب نیست.

شناسایی ظاهری (مورفولوژیکی) عامل

مرحله غالب کنه‌هایی که یافت می‌شوند ماده‌های بالغ هستند، زیرا تنها آن‌هایی هستند که می‌توانند خارج از سلول‌های مولد سربسته زنده بمانند. کنه ماده واروای ویرانگر یک کنه مایل به قرمز تیره است

شکل کنه واروای ویرانگر (ماده)

a قسمت پشتی b نمای جانبی c  بخش شکمی کنه واروآ-  d شپس Braula coeca

Varroa jacobsoni از نظر مورفولوژیکی به V. destructor نزدیک است. اندازه آن کمی متفاوت است، ماده های بالغ V. destructor به طور قابل توجهی بزرگتر و شکل کروی کمتری نسبت به ماده های V. jacobsoni دارند. با این حال، از آنجایی که درک معیارهای اندازه دشوار است، تکنیک‌های مولکولی برای تشخیص افتراقی مطمئن بین گونه‌های واروا توصیه می‌شوند (اندرسون و فوچس 1998).

تحت برخی شرایط، کنه واروآ ممکن است با شپش زنبور عسل Braula coeca اشتباه گرفته شود. دومی گرد است، بیضی شکل نیست، و به عنوان یک حشره، فقط سه جفت پا دارد. تعدادی از گونه‌های مختلف کنه ممکن است با کنه‌های واروآ روی زنبورها مرتبط باشند، اما این‌ها به راحتی قابل تشخیص هستند. علاوه بر این، کنه‌های انگلی دیگر، مانند گونه‌های Tropilaelaps، مانند کنه‌های واروآ به کلنی‌های زنبور عسل آسیب می‌رسانند.

شناسایی عامل

سه گروه از روش‌های تشخیصی مختلف توصیف شده‌اند: معاینه دبریس (قطعات ریخته شده)، بررسی زنبور عسل و بررسی نوزادان در سلول های درپوش دار. سقوط کنه طبیعی و بررسی بزرگسالان و نوزادان فقط برای کلنی هایی با میزان آلودگی متوسط تا بالا با مقادیر کافی از نوزادان (بیش از 3000 سلول مولد) که در حال فروپاشی نیستند قابل اعتماد است، در حالی که بررسی بقایای پس از تیمار کنه کش با راندمان محصول قابل اعتماد در همه موارد بیش از 95 درصد است. 

شناسایی دبریس (زباله های کف کندو)

یک روش آسان برای تشخیص واروزیس، بررسی زباله های تولید شده توسط خود زنبورها است که به کف کندو سقوط کرده اند.

ریزش طبیعی کنه ها

این آزمایش غیرتهاجمی علاوه بر دادن اطلاعاتی در مورد میزان مرگ و میر طبیعی جمعیت کنه، می‌تواند اطلاعاتی در مورد رفتار نظافت زنبورها و در صورت حضور بچه‌دار، همچنین در مورد کنه‌هایی که توسط زنبورهای کارگر از سلول‌های مولد آلوده شناسایی و حذف شده‌اند، ارائه دهد. . بنابراین، ریزش طبیعی کنه می‌تواند اطلاعاتی در مورد جمعیت کنه‌های پراکنده و زایشی ارائه دهد. این تکنیک برای نظارت بر فعالیت ها نیز توصیه می شود.

1) فرایند: 

 یک پوشش پوشیده شده سفید یا روشن با توری روی کف کندو قرار دهید.

 ملاحظات:

الف) بندپایانی مانند مورچه‌ها باید از دسترسی به این قسمت جلوگیری شود، در غیر این صورت کنه‌ها را غارت می‌کنند و در نتیجه نتایج را خدشه دار می‌کنند (داینت و همکاران، 2011). اقدامات حفاظتی شامل پوشاندن قسمت با مواد چسبنده (مانند گریس، ژله نفتی، چسب، گاز یا کاغذ جاذب آغشته شده) است. پوشش چسبنده همچنین ممکن است از بازگشت کنه های زنده به کندو جلوگیری کند.

ب) قطر توری صفحه باید به اندازه کافی کوچک باشد تا زنبورها نتوانند به داخل آن برسند و کنه ها را از بین ببرند و به اندازه کافی بزرگ باشد تا کنه ها از بین بروند (3 تا 4 میلی متر).

2) پس از مدت زمان معین، کنه های موجود بر روی کف را بشمارید.

 از آنجایی که ممکن است تنوع زیادی در مرگ و میر روزانه کنه وجود داشته باشد، و با توجه به اینکه تعداد زیادی کنه و زباله های زیاد شمارش را دشوار می کند، می توان پوشش کف را در طی 1 تا 2 هفته قرار داد تا رابطه قابل اعتمادتری بین میزان مرگ و میر کنه و جمعیت کنه به دست آید. . تعداد دفعات تعویض و پوشش کف را می توان هر 7 روز یا کمتر، بسته به شرایط محلی انجام داد. در نتیجه، نتایج را می توان به صورت 24 ساعته بیان کرد.

مرگ و میر پس از درمان با داروی کنه

فرایند

الف) یک پوشش کف سفید یا رنگ روشن را که با توری صفحه ای پوشانده شده است در کف کندو قرار دهید. ملاحظات:

ب) یک کنه کش با کارایی بیش از 95% استفاده کنید.

ج) پس از یک زمان معین، کنه های موجود بر روی درج را بشمارید.

ملاحظات:

د) با توجه به عمل سریع کنه کش ها و برای سهولت شمارش، دفعات شمارش کنه ها

باید هر 3-7 روز یا کمتر انجام شود.

هـ) بسته به کنه کش مورد استفاده، طول دوره شمارش متفاوت است:

1) در صورت استفاده از کنه کش های پایدار که قادر به نفوذ به شفیره های درپوش دار نیستند (یعنی اکثر کنه کش های مصنوعی) و کنه کش های غیر پایدار که قادر به نفوذ در پوشش های مومی هستند (مانند اسید فرمیک)، ریزش کنه باید به مدت 3 هفته شمارش شود. این دوره مرگ و میر کنه های فاز پراکندگی و مرگ و میر را در طول یا بعد از مرحله پوشش (تقریباً 16-12 روز) زنبورهای در حال رشد پوشش می دهد. نتایج را می توان به صورت 24 ساعته بیان کرد.

  2) در صورت استفاده از کنه کش های غیر پایدار که به نوزادان در سلول سربسته نفوذ نمی کنند، کلنی های زنبور عسل نباید بچه دار شوند (چه به دلیل عوامل فصلی و چه به دلیل اقدامات مدیریتی مانند قفس کردن ملکه به مدت 22 روز قبل از درمان). از آنجایی که تمام کنه ها در مرحله پراکندگی هستند، دوره شمارش می تواند کوتاهتر باشد. نتایج را می توان به صورت 24 ساعته بیان کرد.

ج) یک راهنما و روش‌های نمونه‌گیری فرعی نیز می‌تواند برای تسهیل شمارش و همچنین روش شناورسازی استفاده شود .

برخی از کشورها برای اثبات عدم وجود کنه ها، کاربرد تشخیصی برخی داروها را درخواست می کنند.

فرایند شناورسازی

1) ضایعات را به مدت 24 ساعت خشک کنید.

2) زباله ها را با 70% الکل صنعتی پر کنید.

3) به طور مداوم حدود 1 دقیقه هم بزنید یا اگر زباله حاوی ذرات موم یا بره موم است، 10 تا 20 دقیقه هم بزنید.

4) کنه هایی را که روی سطح شناور هستند شناسایی و مشاهده کنید.

معاینه زنبور عسل

در این روش دوم می توان از سه تست موثر مختلف استفاده کرد: شستشوی الکل، شستشو با صابون و تست پودر قند. همانطور که زنبورهای بالغ مورد بررسی قرار می گیرند، این روش اطلاعاتی در مورد جمعیت کنه فاز پراکندگی ارائه می دهد. نمونه‌ها از قاب‌های مولد بدون درپوش گرفته می‌شوند، جایی که زنبورها کنه‌های بیشتری نسبت به قاب‌های بدون بچه دارند (روزنکرانز و همکاران، 2010).

   لازم به ذکر است که آلودگی در یک زنبورستان می تواند به طور گسترده ای با زنبورستان های دیگر متفاوت باشد، حتی اگر همه آنها متعلق به یک زنبوردار باشد. به همین ترتیب، حتی در یک زنبورستان، آلودگی می تواند بین کلنی ها بسیار متفاوت باشد.

تست شستشوی الکل

این تکنیک تهاجمی است زیرا زنبورها به سرعت در هنگام غوطه ور شدن در الکل تسلیم می شوند: می توان از اتانول 70 تا 75 درصد استفاده کرد.

روش:

1) هر قاب مولد بدون درپوش را انتخاب کنید و بررسی کنید که ملکه وجود نداشته باشد. قاب را تقریباً 10 درجه عمودی نگه دارید.

   2) نمونه ای از 300 زنبور عسل را با استفاده از یک شیشه (با علامت در سطح 100 میلی لیتر آب که حجم اشغال شده توسط 300 زنبور عسل است) با کشیدن آن به سمت بالا و پایین به طوری که زنبورها داخل آن غوطه ور شوند، بردارید.

  ملاحظات:

الف) توصیه می شود بررسی شود که این حجم (100 میلی لیتر) با 300 زنبور برای زیرگونه خاص مورد نظر مطابقت دارد، زیرا در بین زیرگونه های A. mellifera در اندازه تفاوت وجود دارد.

3) شیشه را روی یک سطح سخت بکوبید تا مطمئن شوید که زنبورها در خط مشخص شده قرار دارند. در صورت نیاز زنبورها را اضافه یا کم کنید.

  4) برای پوشاندن 300 زنبور به شیشه الکل اضافه می کنند، درب آن را می بندند و شیشه را تکان می دهند و به مدت 1 دقیقه به صورت دایره ای حرکت می دهند تا کنه ها از جای خود خارج شوند.

ملاحظات:

  الف) در آزمایشگاه روش دقیق تر تکان دادن مکانیکی به مدت 30 دقیقه است.

   ب) به جای افزودن الکل به شیشه، زنبورها را در یک ظرف کم عمق یا ظرفی مشابه پر از الکل به اندازه ای که روی آنها را بپوشاند، بریزید.

5) محتویات شیشه یا ظرف را روی یک الک 3-4 میلی متری که زنبورهای کارگر بالغ را به دام می اندازد، در یک بشقاب یا کاسه شفاف ریخته می شود. شیشه یا ظرف را بررسی کنید تا کنه ها به کناره ها چسبیده باشند.

ملاحظات:

   الف) گزینه دیگر استفاده از سیستم غربال دوتایی با الک درشت بالایی 3-4 میلی متر و الک ریز پایینی کمتر از 0.5 میلی متر برای جمع آوری تمام کنه ها و سپس شستشوی زنبورها و کنه ها با مقادیر زیاد گرم است. اب.

6) کنه ها جمع آوری و شمارش می شوند. نتایج را می توان به صورت درصد آلودگی بیان کرد و تعداد کنه های خارج شده را بر تعداد زنبورهای نمونه تقسیم کرد و سپس در 100 ضرب کرد.

تست شستشوی صابون

همانطور که در مورد آزمایش شستشوی الکل، این تکنیک تهاجمی است و زنبورها را در طول فرآیند می کشد. می توان از مواد شوینده مانند مایع ظرفشویی استفاده کرد. برای جلوگیری از ایجاد کف زیاد، که شمارش کنه‌ها را دشوار می‌کند، محلول‌هایی با غلظت کم توصیه می‌شود که از 0.2 تا 1٪ متغیر است (1 تا 5 میلی‌لیتر صابون ظرفشویی در 500 میلی‌لیتر آب). این روش مانند آزمایش شستشوی الکل است و فقط دو نکته دیگر را باید در نظر گرفت.

روش:

1) هر قاب مولد بدون درپوش را انتخاب کنید و بررسی کنید که ملکه وجود نداشته باشد. قاب را تقریباً 10 درجه نسبت به عمودی نگه دارید.

2) نمونه ای از 300 زنبور عسل را با استفاده از یک شیشه (با علامت در سطح 100 میلی لیتر آب که حجم اشغال شده توسط 300 زنبور عسل است) با کشیدن آن به سمت بالا و پایین به طوری که زنبورها داخل آن غوطه ور شوند، بردارید.

  ملاحظات:

  الف) توصیه می شود بررسی شود که این حجم (100 میلی لیتر) با 300 زنبور برای زیرگونه خاص مورد علاقه مطابقت دارد، زیرا در بین زیرگونه های A. mellifera در اندازه تفاوت وجود دارد.

  ب) زنبورها را می توان در آزمایشگاه با اتر بیهوش کرد یا قبل از شروع شستشو در دمای 4 درجه سانتیگراد به مدت 15 دقیقه یا -18 درجه سانتیگراد به مدت 5 دقیقه خنک کرد.

3) شیشه را روی یک سطح سخت بکوبید تا مطمئن شوید که زنبورها در خط مشخص شده قرار دارند. در صورت نیاز زنبورها را اضافه یا کم کنید.

  4) محلول شوینده به شیشه اضافه می شود تا 300 زنبور عسل را بپوشاند، درب آن را می بندند و شیشه را تکان می دهند و به مدت 1 دقیقه با حرکات دایره ای حرکت می دهند تا کنه ها از جای خود خارج شوند.

ملاحظات:

الف) در آزمایشگاه روش دقیق تر تکان دادن مکانیکی به مدت 30 دقیقه است.

ب) به جای افزودن محلول شوینده به شیشه، زنبورها را در ظرف کم عمق یا ظرف مشابهی که با محلول شوینده کافی پر شده است بریزید تا روی آنها را بپوشاند.

  5) محتویات شیشه یا ظرف را روی یک الک 3-4 میلی متری که زنبورهای کارگر بالغ را به دام می اندازد، در یک بشقاب یا کاسه شفاف ریخته می شود. شیشه یا ظرف را بررسی کنید تا کنه ها به کناره ها چسبیده باشند

   ملاحظات:

  الف) اگر کف صابون زیاد باشد، می توان برای از بین بردن آن، آب یا الکل اضافی اضافه کرد.

  ب) گزینه دیگر استفاده از یک سیستم غربال دوتایی با الک درشت بالایی 3-4 میلی متر و الک ریز پایینی کمتر از 0.5 میلی متر برای جمع آوری تمام کنه ها و سپس شستشوی زنبورها و کنه ها با مقادیر زیاد گرم است. اب.

  6) کنه ها جمع آوری و شمارش می شوند. نتایج را می توان به صورت درصد آلودگی بیان کرد و تعداد کنه های خارج شده را بر تعداد زنبورهای نمونه تقسیم کرد و سپس در 100 ضرب کرد.

تست پودر شکر

این تکنیک به اندازه آزمایش‌های شستشوی الکل و صابون تهاجمی نیست و به دنبال آن، زنبورها را می‌توان در کلنی خود قرار داد، جایی که توسط زنبورهای دیگر تمیز می‌شوند. این آزمایش علاوه بر کاربرد تشخیصی آن، برای نظارت بر فعالیت ها نیز توصیه می شود، همانطور که در مورد سقوط طبیعی کنه نیز وجود دارد.

اصل این تکنیک این است که گرد و غبار با پودر قند، کنه ها را از میزبان خود دور می کند، احتمالاً به این دلیل که ذرات قند به آمبولاکرا (بخش دیستال پاهای کنه) می چسبند و بنابراین کنه های آسیب دیده چسبندگی خود را از دست می دهند و از زنبور می افتند. شرایط رطوبت بالا کارایی این آزمایش را کاهش می دهد، زیرا پودر قند رطوبت را جمع می کند و به هم می چسبد. استفاده از پودر قند تازه توصیه می شود.

روش:

1) هر قاب مولد بدون درپوش را انتخاب کنید و بررسی کنید که ملکه وجود نداشته باشد. قاب را تقریباً 10 درجه  عمودی نگه دارید.

ملاحظات:

الف) اگر دقت بیشتری (C ≤ 0.1 یا h ≤ 0.5) مورد نیاز است، نمونه برداری باید در سه قاب مختلف نوزاد انجام شود و مراحل شرح داده شده در زیر سه بار تکرار شود.

  2) نمونه ای از 300 زنبور عسل را با استفاده از یک شیشه (با علامت در سطح 100 میلی لیتر آب که حجم اشغال شده توسط 300 زنبور عسل است) با کشیدن آن به سمت بالا و پایین به طوری که زنبورها داخل آن غوطه ور شوند، بردارید.

ملاحظات:

الف) توصیه می شود بررسی شود که این حجم (100 میلی لیتر) با 300 زنبور برای زیرگونه خاص مورد علاقه مطابقت دارد، زیرا در بین زیرگونه های A. mellifera در اندازه تفاوت وجود دارد.

  ب) درب شیشه باید اصلاح شود: قسمت مرکزی با یک پارچه سخت افزاری یا توری 2-3 میلی متری جایگزین می شود.

ج) برای دستیابی به دقت بالاتر از C≤ 0.1 یا h ≤ 0.5، در مجموع باید 900 زنبور نمونه برداری شود.

3) شیشه را روی یک سطح سخت بکوبید تا مطمئن شوید زنبورها در خط مشخص شده قرار دارند و در صورت نیاز زنبورها را اضافه یا کم کنید. وقتی صدا درست شد درب آن را ببندید.

  4) 1 تا 2 قاشق غذاخوری (حداقل 7 گرم) پودر قند را در مش یا پارچه بریزید و شیشه را بغلطانید تا همه زنبورها با شکر بپوشانند.

   5) بگذارید 1 دقیقه بماند (در صورت دمای بالا در سایه تا زنبورها بیش از حد گرم نشوند).

  6) شیشه را روی یک بشقاب یا تابه شفاف وارونه کنید و آن را حداقل به مدت 1 دقیقه یا تا زمانی که کنه های دیگری بیرون نیایند تکان دهید. الف) در مزرعه، زمانی که باد ممکن است باعث از بین رفتن کنه ها شود، می توان بشقاب یا تشتک را با آب پر کرد.

7) کنه ها جمع آوری و شمارش می شوند. نتایج را می توان به صورت درصد آلودگی بیان کرد و تعداد کنه ها را بر تعداد زنبورهای نمونه تقسیم کرد و سپس در 100 ضرب کرد.

   ملاحظات:

   الف) می توان یک قطره آب به بشقاب یا تابه اضافه کرد تا پودر قند حل شود و شمارش آسان شود، اگر قبلاً با آب پر نشده باشد.

  8) زنبورهای نمونه برداری شده را در بالای کلنی خود یا در ورودی کلنی معرفی کنید.

معاینه نوزادان در سلول های سرپوشیده

برای روش سوم، نوزادان نر در سلول های سرپوش دار در صورت وجود مورد بررسی قرار می گیرند، در غیر این صورت نوزادان کارگر دارای سرپوش بررسی می شوند. از آنجایی که این تکنیک بر روی نوزادان انجام می شود، اطلاعاتی در مورد جمعیت کنه تولید مثلی ارائه می دهد. باید در نظر گرفت که V. destructor مولد نر را به مولد کارگر ترجیح می دهد، بنابراین میزان آلودگی در نرها بیشتر خواهد بود. این روش تهاجمی است - شفیره های نمونه برداری شده را از بین می برد - و همیشه در مناطق خاصی در زمان های خاصی از سال که بچه ها ممکن است وجود نداشته باشند امکان پذیر نیست (روزنکرانز و همکاران، 2010).

روش:

  1) 200 سلول مولدین را از جعبه مولدین انتخاب کنید.

ملاحظات:

الف) نمونه برداری از بیش از یک قاب مولدین عامل آلودگی فضایی نامنظم به کنه های واروآ خواهد بود. یک گزینه این است که چهار نمونه از 50 سلول را انتخاب کنید

قاب ها (ابعاد برش: 25 × 25 میلی متر: شامل تقریباً 50 سلول کارگر یا 40 سلول نر).

2) آنها را از نظر وجود کنه ها بررسی کنید.

ملاحظات: روش های مختلفی وجود دارد:

الف) باز شدن مجزای هر سلول سرپوشیده: هر شفیره و سلول آن به خصوص قسمت پایین آن را از نظر وجود کنه یا مدفوع آنها (لکه های سفید) بررسی کنید. نتایج بعد را می توان به صورت زیر بیان کرد:

2-1) درصد سلول های آلوده (تقسیم تعداد سلول های آلوده بر تعداد کل سلول های باز شده و سپس ضرب در 100)

  2-2) تعداد کل کنه ها روی نوزادان سرپوش دار(ضرب میانگین تعداد کنه ها در هر شفیره در تعداد مولدهای سرپوش دار در کلنی). تعداد نوزادان درپوش دار را می توان با استفاده از شبکه محاسبه کرد.

  ب) شستن برود(تخم، لارو و شفیره نابالغ) از طریق سیستم دو الک:

1) نمونه انتخاب شده را برش دهید.

2) درپوش سلول های مولد را با چاقو بردارید

  3) سلول های مولد را مستقیماً در یک سیستم غربال با آب گرم از دوش دستی بشویید

  4) کنه ها را در الک ریز پایینی جمع آوری کنید (عرض مش کمتر از 0.5 میلی متر) در حالی که بچه ها در الک درشت بالایی جمع می شوند (عرض مش 2-3 میلی متر)

   5) محتویات الک را روی یک صفحه روشن قرار دهید، جایی که کنه ها به راحتی قابل شناسایی و شمارش باشند.

6) نتایج بعد را می توان به صورت میانگین تعداد کنه ها در هر سلول بیان کرد.

تست سرولوژیکی

هیچ آزمایش سرولوژیکی برای تشخیص معمول آزمایشگاهی در دسترس نیست.

نیاز به واکسن و مواد بیولوژیک تشخیصی

هیچ واکسنی در دسترس نیست.

هانی هاب مفتخر است که جدیدترین و معتبرترین مقالات روز دنیای زنبورداری را به زبان فارسی در اختیار شما قرار می دهد. ما را با اشتراک، لایک و پیشنهادات خود تشویق کنید.

Facebook Twitter Google-plus Linkedin Snapchat