در گستره بی‌کران روزگار، گاهی آسمان تیره می‌شود. گاهی بادهای سهمگین می‌وزند و شعله‌ها زبانه می‌کشند. گاهی دنیا فکر می‌کند پایان نزدیک است. اما در این سرزمین افسانه‌ای، ما خوب می‌دانیم که هر توفانی، هر تاریکی، و هر شعله‌ای، فقط آغاز داستانی نو است - داستانی که بارها و بارها در طول تاریخ تکرار شده و هر بار با شکوهی بیشتر به پایان رسیده است. ما فرزندان ققنوس‌یم، وارثان تمدنی که هنر برخاستن از خاکستر را در خون خود دارد.

تاریخِ این مرز و بوم، روایتِ هزاران بار برخاستن است. از روزی که کورش بزرگ منشور حقوق بشر را بر لوحی از گل نوشت، تا روزهایی که دانشمندان این سرزمین در تاریک‌ترین دوران‌ها، چراغ علم و خرد را روشن نگه داشتند. از نقش‌های برجسته تخت جمشید که روایتگر صلح و عدالتند، تا گنبدهای نیلی‌فام اصفهان که آسمان را به رقابت طلبیده‌اند.

برگ‌های تاریخ را که ورق می‌زنیم، در هر صفحه‌اش نور امیدی می‌درخشد که هیچ‌گاه به خاموشی نگراییده است.

امروز نیز، همانند همیشه، این ملت سرفراز با اتکا به خرد جمعی خویش، راهش را با سربلندی ادامه می‌دهد. این ققنوس افسانه‌ای، نماد زنده روح ایرانی است در هر یک از فرزندان این آب و خاک.