آزمايشاتى را كه دانشمندانى مانند كيليان و توبياش در دانشگاه فرانكفورت انجام دادند در قالب اين سؤال مطرح بود كه: آيا بيماران ديابتى مى‌توانند عسل را به عنوان جايگزين شكر مصرف نمايند؟

در اين آزمايشات، مقدارى مساوى از عسل و قند انگور به افراد سالم و بيماران ديابتى داده شد. اين آزمايش نشان داد كه قند خون در حين مصرف قند انگور بالاتر و در مدتى طولانى‌تر تأثيرگذارتر است تا اين كه عسل بخورند. همچنين اين آزمايش ثابت كرد كه اختلاف قند خون اختلافى آشكار و روشن بود. علاوه بر اين با توجه به رعایت جوانب متعدد اين آزمايش از خطا به دور بوده است، جاى هيچ گونه بحث و مناقشه‌اى را باقى نمى‌گذارد. بيماران ديابتى كه روزانه به طور متعارف مقدارى از قند خون خود را از راه ادرار دفع مى‌كنند، با مصرف عسل اين مقدار قند هيچ وقت فزونى نمى‌يابد. اين دو دانشمند همچنين ثابت كردند كه اگر بيماران ديابتى روزانه 20 گرم عسل (صبح) و 20 گرم (بعد از ظهر) بخورند هيچ تغييرى در انسولين آن‌ها ديده نخواهد شد و يا تأثيرى بر سطح قند خون آنها نخواهد داشت. اين دو دانشمند تأكيد كردند، عسل تابستانى كه از شهد گل‌ها تهيه شده است براى بيماران ديابتى بسيار عالى و مفيد است. اما چون در زمستان زنبور از شكر معمولى براى توليد عسل استفاده مى‌كند، عسل زمستانى را براى بيماران ديابتى مناسب ندانسته‌اند.

استراوس و روزنفيلد تأكيد دارند كه قند ميوه و ساير مواد قندى كه از تجزيۀ قند ميوه به دست مى‌آيند مانند دكسترين و ملزيتوز (دو ملكول قند ميوه + يك ملكول قند انگور)، بيماران ديابتى مى‌توانند بيشتر از گلوكز، آن را تحمل كنند، نيز همان تأثير مثبت را نزد آن‌ها دارد. منكوفسكى هنگام آزمايش بر روى سگ‌ها به اين نتيجه رسيده است كه عسل اثرى مثبت و بسيار مفيد در درمان اسيدى شدن و سميّت خون ( Acetonemia ) دارد، زيرا اسيدى شدن و سميّت خون براى بيمارى ديابت بسيار خطرناك است. اما فون‌نوردن دانشمند مشهور در سال 1898 م در كتاب خود مى‌گويد: «براى درمان بيمارى ديابت از قند ميوه استفاده شود.» زيرا اين قند براى هيپوگليسمى و بيهوشى و اغماى ناشى از آن بسيار بازدارنده است.

شايد قديمى‌ترين درمان به وسيلۀ عسل به نام پزشك روسى ا. داويدوف⁴در سال 1915 م ثبت شده است. او مى‌گويد: «عسل طبيعى براى بيماران ديابتى ضرورى است، علاوه بر اين كه ماده اى شيرين و خوش‌مزه است، اگر به رژيم غذايى آن‌ها اضافه شود بهتر مى‌تواند نيازهاى قندى آن‌ها را بر آورده كند تا اين كه به مواد قندى غيرطبيعى زيانمند روى آورند. وى افزود: «تحقيقات ثابت كرده‌اند كه عسل مانع سمىّ‌ شدن خون در اثر سِتونى شدن در اثر اجسام سِتونى در خون و كاهش ميزان قند در ادرار مبتلايان به ديابت است يعنى درصد قند انگور را در ادرار بيماران قندى پايين مى‌آورد.»

به زبان ساده پاسخ این پرسش بله است. بله بیماران دیابتی می توانند از عسل طبیعی استفاده کنند. البته به دو شرط 1) مشورت با پزشک  2) کنترل و اندازه گیری قند خون