راهنمای تغذیه زنبور عسل - قسمت اول

جمعیت زنبورهای کارگر عمدتاً از زنبورهای "دیوتینوس" یا "زمستانی" تشکیل شده است که فیزیولوژی آن‌ها به گونه‌ای است که تا حد ممکن پروتئین را در بدن‌های چربی خود ذخیره می‌کنند. در این مرحله، کلنی تقاضای کمی برای پروتئین دارد و به‌طور ایده‌آل از ذخایر گرده پاییزی که به‌صورت نان زنبور حفظ شده است، برای پرورش حداقل نوزادان استفاده می‌کند.

 با تحریک اولین گرده‌های درختان، کلنی پرورش جدی نوزادان را آغاز می‌کند که نیاز به تبدیل زنبورهای "زمستانی" پیر به فیزیولوژی و رفتار کوتاه‌مدت پرستاری/گرده‌افشانی دارد و باعث می‌شود بیشتر آن‌ها در عرض یک ماه بمیرند. بنابراین، کلنی وارد "چرخش بهاری" می‌شود – یک رقابت که در آن زنبورهای "زمستانی" که به سرعت پیر می‌شوند باید تعداد زیادی زنبورهای کارگر جدید را پرورش دهند تا پیش از مرگ جایگزین شوند. در این مرحله، تقاضا برای شکر و پروتئین به‌صورت هفتگی افزایش می‌یابد. شرایط آب و هوایی نامساعد در این زمان می‌تواند باعث استرس تغذیه‌ای و مرگ کلنی به دلیل گرسنگی شود. مداخله زنبوردار با تغذیه شکر یا جایگزین گرده می‌تواند این مشکلات را کاهش دهد.

 نیاز آن به پروتئین به‌طور چشمگیری افزایش می‌یابد تا زمانی که ملکه در حداکثر توان خود تخم‌گذاری می‌کند (برای یک ملکه خوب این باعث می‌شود که 10 قاب عمیق حاوی نوزادان (با پوشش متوسط 70%) داشته باشد). این دوره بیشترین تقاضا برای پروتئین است.

 (محدود به میزان تخم‌گذاری ملکه و تغذیه، از اواسط اردیبهشت تا تیرماه  در نمودار بالا)، تا زمانی که خروج زنبورهای بالغ با مرگ کارگران تعادل پیدا کند (میانگین بقا در بهار/تابستان تقریباً 35 روز است). این رشد ممکن است با بچه کندو (تولید مثل کلنی) قطع شود.

 پرورش نوزادان کاهش می‌یابد (همچنین نیروی کار غیرمولد) و نیازهای تغذیه‌ای کلنی کاهش می‌یابد.

 زنبورداران باید اطمینان حاصل کنند که زنبورهای زمستانی در پاییز با استرس کم (به‌ویژه در ارتباط با واروآ) و دسترسی به پروتئین بالا پرورش می‌یابند، تا زنبورهای "زمستانی" بتوانند چربی‌های حیاتی بدن خود را به‌طور کامل توسعه دهند.

 "چرخش پاییزی" اتفاق می‌افتد، که در طی آن بیشتر زنبورهایی که درگیر پرورش نوزادان بودند، به‌طور طبیعی از بین می‌روند. فقط زنبورهایی با فیزیولوژی دیوتینوس (و شکم پر از گرده) در خوشه زمستانی باقی می‌مانند.