بخشی از کتاب معجزه درمانی عسل .... آقای دکتر محمد دریایی با اندکی اصلاحات و تغییرات

این پست به زبان ساده تری نوشته شده و در صورت علاقمند بودن به جوانب علمی و فیزیولوژیک پزشکی از شما دعوت می شود به مقاله به

همه چیز درباره عسل و بیماری دیابت مراجعه فرمائید.

بيمارى ديابت بر اثر تنبلى و اختلال غدۀ لوزالمعده ( Pancreas ) یا مقاومت انسولینی در سلول های بدن به وجود مى آيد. این بیماری درد و رنجی را بر این بیماران ایجاد می کند که در مراحل مختلف زندگی ممکن است موجب سرخوردگی یا خستگی از درمان شود. قند خون هسته مرکزی این بیماری است. و انسولين هورمون مهم در ذخيره و سوخت و متابوليسم قندهاى بدن است که در دیابت به مقدار لازم توليد نمى‌شود یا سلول های بدن به آن مقاومت یافته اند. بنابراين، بدن نمى‌تواند از مواد قندى استفاده لازم را ببرد و مازاد آن را از راه ادرار دفع مى‌كند. به همين علت آن، ادرار بيماران ديابتى شيرين است. در اين باره اسمدلى و بِك( Beck و Smedley )اعتقاد دارند كه بيمارى ديابت نتيجۀ التهاب لوزالمعدهاست كه در نتيجۀ مصرف زياد مواد قندى مصنوعى و نشاسته و روغن‌هاى مايع پارافينى و نمك به وجود مى‌آيد.

علت خاصی برای ابتلا به دیابت وجود ندارد، اما موارد زیر ممکن است سبب دیابت گردد:

• عفونت ویروسی یا باکتریایی
• مواد سمی شیمیایی در غذاها
• عنصر ناشناخته‌ای که سبب واکنش خود ایمنی می‌شود

عامل وراثت و ژنتیک نیز ممکن است یکی از علت‌های دیابت نوع ۱ باشد.

افزایش گلوكز خون را يكى از مهمترين نشانه‌هاى بيمارى ديابت دانسته‌اند. گلوكز در كبد ذخيره مى‌شود و مهمترين منبع انرژى بدن به حساب مى‌آيد گلوكز همان قند انگور است. بيمار ديابتى در استفاده از مواد قندى ناتوان است. بيمار ديابتى در سوخت و ساز چربی‌هاى بدن ناتوان شده كه در نتيجه، ترکیبات ستِونى (Aceton) در بدن مبتلا زياد مى‌شود.

مصرف انسولين بيمار را به حالت تعادل بر مى‌گرداند، مواد قندى را به گليكوژن تبديل مى‌كند و در جذب قند به بافت‌ها كمك مى‌كند، زيرا انسولين براى درمان ديابت يك حلقۀ اتصال است نه وسيله اى براى درمان ديابت. استفاده از آن كارى بسيار دشوار است زيرا بايد در جدول زمانى خاص و به اندازه‌هاى متناسب با نوع غذا و گلوكز به بدن تزريق شود. بنابراين، هر دارويى كه از دهان وارد بدن و جايگزين انسولين مى‌شود، بسيار ارزشمند است. تحمل رژيم‌هاى غذايى كه بيماران ديابتى را از خوردن مواد قندى تا آخر عمر منع مى‌كند، بسيار دشوار و طاقت‌فرسا است.

اگر بيمار ديابتى بتواند با مصرف عسل، گلوكز را به دست آورد و به مصرف انرژى مورد نياز بدن خود برساند، بسيار با ارزش خواهد بود. در اين مورد شواهدى وجود دارد كه صحت تأثير مثبت عسل را به اثبات مى‌رساند. عسل و شكر معمولى در ساختار شيميايى خود و ميزان تأثيرشان بر بيماران ديابتى بسيار متفاوتند. شكر معمولى در بدن به گليكوژن تبديل مى‌گردد، اما عسل از دو قند انگور و قند ميوه ساخته شده است. بين قند انگور و قند ميوه تفاوت بسيار است كه اين دو قند، درصد بالايى از قندهاى اصلى عسل را تشكيل مى‌دهند. (اين دو قند تقريباً حدود 70% مجموع قندهاى عسل را تشكيل مى‌دهند.)

در اين زمينه، منكوفسكى¹ (پزشک و فیزیولوژیست مشهور آلمانی) آزمايش‌هايى را روى سگ‌ها انجام داده است. او با درآوردن لوزالمعده اين حيوانات ثابت كرد: با اين‌كه كبد آن‌ها نمى‌تواند گلوكز را از گليكوژن توليد كند، ولى مى‌تواند آن را از قند ميوه بدست آورد. همچنين كريج ثابت كرده كه تزريق قند ميوه به وريد بيماران ديابتى درصد قند در خون را بالا نمى‌برد، مگر به مقدار ناچيز و اگر بتواند، آن را در كبد ذخيره مى‌كند. سايجىSeige ثابت كرده توليد قند ميوه در ارگانيسم بدن (سوختن + توليد گليكوژن) آسان‌تر است حتى اگر فرد مبتلا به بيمارى ديابت باشد.

تجارب زيادى كه آموس و روت( Amoss، Rute )، بفزنر² و ديگران انجام داده‌اند اين بوده كه تحمل قند ميوه و متابوليسم آن در بيماران ديابتى به مراتب بهتر از تحمل ماده‌هاى شيرين ديگر به ويژه از قند انگور (گلوكز) است. بنابراين، ريزگا به بيماران ديابتى در جدول رژيم‌هاى غذايى خود به خوردن عسل طبيعى توصيه فراوان مى‌كند.

كخ و بوم‌گارتن³ تأكيد مى‌كنند: «تزريق قند ميوه در وريد سياهرگى در صد قند خون را بالا نمى‌برد مگر به مقدار ناچيز و در مقايسه با تزريق گلوكز در وريد قند ميوه، مقدار قند خون را زياد بالا نمى‌برد و نيز اگر محلول‌هاى عسلى به وريد تزريق شود درصد قند خون نيز پايين مى‌آيد.

شادابی بیماران دیابتی با مصرف عسل طبیعی

آزمايشاتى را كه دانشمندانى مانند كيليان و توبياش از دانشگاه فرانكفورت انجام دادند در قالب اين سؤال مطرح بود كه: آيا بيماران ديابتى مى‌توانند عسل را به عنوان جايگزين شكر مصرف نمايند؟

در اين آزمايشات، مقدارى مساوى از عسل و قند انگور به افراد سالم و بيماران ديابتى داده شد. اين آزمايش نشان داد كه قند خون در حين مصرف قند انگور بالاتر و در مدتى طولانى‌تر تأثيرگذارتر است تا اين كه عسل بخورند. همچنين اين آزمايش ثابت كرده است كه اختلاف قند خون اختلافى آشكار و روشن است. علاوه بر اين كه اين آزمايش از خطا به دور بوده است، جاى هيچ گونه بحث و مناقشه‌اى را باقى نمى‌گذارد. بيماران ديابتى كه روزانه به طور متعارف مقدارى از قند خون خود را از راه ادرار دفع مى‌كنند، با مصرف عسل اين مقدار قند هيچ وقت فزونى نمى‌يابد. اين دو دانشمند همچنين ثابت كردند كه اگر بيماران ديابتى روزانه 20 گرم عسل (صبح) و 20 گرم (بعد از ظهر) بخورند هيچ تغييرى در انسولين آن‌ها ديده نخواهد شد و يا تأثيرى بر سطح قند خون آنها نخواهد داشت. اين دو دانشمند تأكيد كردند، عسل تابستانى كه از شهد گل‌ها تهيه شده است براى بيماران ديابتى بسيار عالى و مفيد است. اما چون در زمستان زنبور از شكر معمولى براى توليد عسل استفاده مى‌كند، عسل زمستانى را براى بيماران ديابتى مناسب ندانسته‌اند.

استراوس و روزنفيلد تأكيد دارند كه قند ميوه و ساير مواد قندى كه از تجزيۀ قند ميوه به دست مى‌آيند مانند دكسترين و ملزيتوز (دو ملكول قند ميوه + يك ملكول قند انگور)، بيماران ديابتى مى‌توانند بيشتر از گلوكز، آن را تحمل كنند، نيز همان تأثير مثبت را نزد آن‌ها دارد. منكوفسكى هنگام آزمايش بر روى سگ‌ها به اين نتيجه رسيده است كه عسل اثرى مثبت و بسيار مفيد در درمان اسيدى شدن و سميّت خون ( Acetonemia ) دارد، زيرا اسيدى شدن و سميّت خون براى بيمارى ديابت بسيار خطرناك است. اما فون‌نوردن دانشمند مشهور در سال 1898 م در كتاب خود مى‌گويد: «براى درمان بيمارى ديابت از قند ميوه استفاده شود.» زيرا اين قند براى هيپوگليسمى و بيهوشى و اغماى ناشى از آن بسيار بازدارنده است.

شايد قديمى‌ترين درمان به وسيلۀ عسل به نام پزشك روسى ا. داويدوف⁴در سال 1915 م ثبت شده است. او مى‌گويد: «عسل طبيعى براى بيماران ديابتى ضرورى است، علاوه بر اين كه ماده اى شيرين و خوش‌مزه است، اگر به رژيم غذايى آن‌ها اضافه شود بهتر مى‌تواند نيازهاى قندى آن‌ها را بر آورده كند تا اين كه به مواد قندى غيرطبيعى زيانمند روى آورند. «وى افزود: «تحقيقات ثابت كرده‌اند كه عسل مانع سمىّ‌ شدن خون در اثر سِتونى شدن در اثر اجسام سِتونى در خون و كاهش ميزان قند در ادرار مبتلايان به ديابت است يعنى درصد قند انگور را در ادرار بيماران قندى پايين مى‌آورد.»

پروفسور واتيو ( Vatev )⁵ مطالعاتى در بارۀ تأثير عسل بر سير بيمارى كودكانى كه به ديابت مبتلا بودند، انجام داده است. در اين مطالعات، تأثير عسل براى او ثابت شده به طورى كه هر گونه بحث و نقدى را در اين مورد نمى‌پذيرفت. او توانست 36 کودك مبتلا به ديابت را درمان كند. روش او به اين صورت بود كه: روزانه قبل از هر وعدۀ غذايى سه قاشق چاى‌خورى عسل را به آن‌ها مى‌داد.

در امريكا⁶، دكتر مريك از ايالت (اوهايو) و گوس از منطقه ( Middel Perry ) با موفقيتشان در درمان بيمارى ديابت به وسيلۀ عسل شهرت يافتند. پروفسور جيورجى (كاشف ويتامين ج) مقاله‌اى دربارۀ‌ى استفاده ازSuccinicacid در درمان بيماران ديابتى منتشر كرده است. اين نكته بيانگر اين است كه وى علاوه بر اسيدهاى آلى مانند؛ اسيد گلوكونيك، اسيد ماليك، اسيد لاكتيك، اسيد فرميك، اسيد سيتريك، اسيد بوتريك، اسيد فسفريك، اسيد پروگلوتاميك، اسيد اكساليك به همراه اسيد سوكسينيك در درمان بيمارى ديابت؛ اشاره‌اى به نقش اسيدهاى موجود در عسل براى درمان بيمارى ديابت دارد. به نظر مى‌رسد كه اين اسيدها از سمّى شدن خون در اثر تشكيل مواد سِتونى درخون جلوگيرى مى‌كند.

طبق دستاوردهاى نوين علمى به دست آمده: عسل حاوى ماده‌اى است كه در تعادل انسولين بدن بسيار تأثيرگذار است. قند عسل، قند ميوه (فروكتوز) است. در اين باره، إيوريش بيماران ديابتى را به خوردن عسل به ويژه (عسل ويتامين‌دار شده) كه در انستيتو تحقيقاتى ويتامين‌ها در مسكو تهيه شده، توصيه مى‌نمايد. عسل اثر سودمند خود را در درمان بيمارى ديابت ثابت كرده است.

در اين زمينه، به بيماران ديابتى توصيه مى‌شود كه به دستورات دانشمندان و پزشكان معروف عمل كنند. عسل را بخورند و به شرطى كه عسل صد در صد طبيعى و خالص غنى شده از ويتامين‌هاىB باشد و همچنين مطمئن باشند كه زنبورها از گل‌ها و ميوه‌ها براى توليد عسل استفاده كرده‌اند نه شكر معمولى. زيرا ثابت شده اين گونه عسل‌هاى ياد شده تأثير بسيار خوبى در متابوليسم مواد قندى در ارگانيسم مبتلايان به ديابت دارند.

برای خرید عسل طبیعی اینجا را کلیک فرمائید

منابع به کار رفته
1- به گزارش و نقل Tobiash&Kilian

2- كتاب (النحلات والطب)

3 -مقاله( H.Lempp )

4-مجلۀ الطبيب الروسى.

5 -كتاب (عسل و المعالجۀ بالعسل)، ملادينوف

6- كتاب Honeyandyour Health، بيك و سمدلى